Bezpowrotnie minęły czasy „wielkiej płyty”. Domy z prefabrykatów to dzisiaj zupełnie coś innego.
W latach 60-tych i 70-tych jego posiadanie dla wielu było marzeniem. Ludzie ze starych, przedwojennych kamienic bez gazu i ciepłej wody, ze wspólnymi toaletami często w podwórzu i z zawilgoconych, zagrzybionych drewniaków ze wspólnymi mieszkaniami, gdzie czasem w wielkim ścisku gniotły się wielopokoleniowe rodziny. I wreszcie wymarzony, tak wyczekiwany własny kąt! Własna łazienka z wanną i ciepłą wodą, można się kąpać kiedy tylko przyjdzie ochota! Własna kuchnia z kuchenką gazową, można gotować i piec ciasta! Centralne ogrzewanie, ciepło i nie trzeba nawet palić w piecu!
Może nie ma zbyt wiele miejsca na tych trzydziestu paru metrach kwadratowych, ale przecież większość ludzi tak mieszka… Były bloki komunalne o trochę gorszym standardzie, prawie za darmo przydzielano w nich lokale osobom mieszkającym w szczególnie ciężkich warunkach, w jakichś przeznaczonych do wyburzenia ruderach, bywało też, że większe zakłady przemysłowe finansowały budowę bloków dla swoich pracowników. Jednak większa część nowoczesnych wtedy osiedli należała do spółdzielni, trzeba było zapisać się wpłacić określony wkład pieniężny i czekać, nieraz latami, na przydział mieszkania.
Budownictwo wielkopłytowe rozpowszechnione w Polsce w latach 60-tych, 70-tych i i 80-tych ubiegłego wieku. Wielokondygnacyjne bloki wznoszono z dostarczanych na plac budowy gotowych elementów produkowanych w tak zwanych fabrykach domów.
Betonowe fragmenty ścian z otworami drzwiowymi i okiennymi, schody i szyby wind wzmocnione prętami ze stali zbrojeniowej montowano przy użyciu dźwigów, następnie wykańczano. W ten sposób powstawały całe ogromne osiedla.
Blokowiska są obecne w każdym większym mieście Polski, szacuje się, że w blokach z wielkiej płyty mieszka około 12 milionów obywateli naszego kraju. Miały wytrzymać 30 góra 50 lat, jednak pomimo upływu czasu mają się całkiem dobrze, niektórzy twierdzą nawet, że postoją drugie tyle. Całe szczęście, ponieważ patrząc na wielkie osiedla mieszkaniowe można sobie zadać pytanie, że gdyby coś było nie tak, gdzie podzialiby się ci wszyscy mieszkający w nich ludzie? Jak mieszka się w blokach?
Można powiedzieć, że jest wszystko co niezbędne do bezproblemowego życia. Gaz, ciepła woda, centralne ogrzewanie, klatki schodowe i teren wokół są sprzątane przez gospodarzy domów, remonty i naprawy przeprowadza spółdzielnia.
Metraż mieszkań jest na ogół mały, kuchnie szczególnie w najwcześniej budowanych blokach mikroskopijne, podobnie łazienki. Zza ścian dochodzą świetnie słyszalne dźwięki życia sąsiadów, ma się szczęście jeśli nie trafi się na bardzo hałaśliwych. Nocą słychać chrapanie, czasem inne odgłosy nocnej aktywności osób mieszkających po sąsiedzku. I tak dobrze, jeśli nie włączają głośnej muzyki lub telewizji… Na osiedlach brakuje miejsc parkingowych, poi południu i wieczorami, gdy ludzie wracają z pracy często nie ma gdzie zaparkować auta.
W wielu mieszkaniach w chwili obecnej mieszka już trzecie pokolenie lokatorów. Niektórzy w bloku spędzili większą część lub całe swoje życie i nie wyobrażają sobie życia gdzie indziej. Pomimo wielu wad lokale w budynkach wielkopłytowych wciąż znajdują nabywców. Są chętnie kupowane przez osoby starsze, samotne, młode małżeństwa znajdujące się „na dorobku”. Nie są już jednak obiektem marzeń, teraz marzy się raczej o wydostaniu z blokowiska do własnego domu z ogrodem.
Głównym wyróżnikiem technologii prefabrykatowej jest fakt, że większość elementów możemy wyprodukować poza placem budowy. W czasie produkcji wykańczamy ściany, możemy także zamontować okna, umieścić w ścianie instalacje.
Dzięki temu:
Jak widać, jeżeli należysz do osób lubiących ingerować w przebieg budowy, musisz zdecydować się raczej na technologię tradycyjną. Domy z prefabrykatów to także konieczność zabezpieczenia pełnej kwoty kosztów budowy. Wybór należy do Ciebie.
