Historia keramzytu czyli historia przypadkowego odkrycia. Kto nie zna – warto przeczytać…
Historia keramzytu to historia przypadkowego odkrycia, które wkrótce okazało się prawdziwym przebojem. W 1913 roku w cegielni N.T Hayde’a w USA nastąpiła awaria spowodowana zbyt wysoką temperaturą wewnątrz pieca. Niesolidny palacz dosypał zbyt dużo miału węglowego i … zasnął. Kiedy obudził się spostrzegł, że zamiast pięknie wypalonej cegły w piecu znajduję się nieforemna, brunatna masa. Przestraszony zaczął rozbijać ją młotem. Odłupywane kawałki były nadspodziewanie twarde, a jednocześnie bardzo lekkie.
Pragmatyczny właściciel cegielni, działając w myśl zasady, że „każdą wadę można podnieść do rangi waloru” wpadł na pomysł opatentowania sposobu wytwarzania spęczniałych grud gliniastych. Uzyskał on patent na wypalanie lekkiego kruszywa, które nazwał haydit (od swojego nazwiska). Pierwszy zakład produkcyjny rozpoczął pracę w 1917 roku, zaś w roku 1927, gdy zbudowano pierwszą fabrykę w Kanadzie, produkcja tego kruszywa przekroczyła granice Stanów Zjednoczonych.
Pragmatyczny właściciel cegielni, działając w myśl zasady, że „każdą wadę można podnieść do rangi waloru” wpadł na pomysł opatentowania sposobu wytwarzania spęczniałych grud gliniastych. Uzyskał on patent na wypalanie lekkiego kruszywa, które nazwał haydit (od swojego nazwiska). Pierwszy zakład produkcyjny rozpoczął pracę w 1917 roku. W roku 1927, gdy zbudowano pierwszą fabrykę w Kanadzie, produkcja tego kruszywa przekroczyła granice Stanów Zjednoczonych.
Po II wojnie światowej… Historia keramzytu przyspiesza.
Do wybuchu II wojny światowej małe wytwórnie hayditu powstały w Szwecji, Norwegii i Danii.
Po wojnie zapotrzebowanie na materiały budowlane dynamicznie wzrosło. Zakłady produkujące lekkie i gliniane kruszywo zaczęły powstawać na całym świecie. W krajach anglojęzycznych nazwano je – LECA od pierwszych liter Light Expanded Clay Aggregate czyli lekkie spęczniałe gliniane kuleczki. W niemieckojęzycznych krajach – używa się nazwy BLAHTON, a w Skandynawii – FIBO lub LECA. Polską nazwę wywiedziono od greckiego słowa keramos oznaczającego glinę garncarską.
Właściwości keramzytu.
Szereg właściwości technicznych sprawia, że keramzyt jest dobrym materiałem budowlanym. Jest bardzo lekki, wygodny do transportu i stosowania, odporny na działanie wilgoci, kwasów i na procesy gnilne. Jest mrozoodporny i niepalny, stosunkowo wytrzymały i ciepły oraz całkowicie odporny na działanie żywych organizmów. Keramzyt nie chłonie wilgoci, poddany jej działaniu szybko ją „oddaje”. Nasiąkliwość keramzytu określana na około 21% dla największych kulek, dotyczy tylko ich zewnętrznej otoczki.
Keramzyt nie zanika pod wpływem ciepła i nie wydziela żadnych związków chemicznych ani gazów. Nie lubią go żywe stworzenia: gryzonie ani owady; odporny jest również na działanie pleśni i grzybów. Podstawowym zastosowaniem wykorzystującym zalety keramzytu jest wytwarzanie lekkiego betonu keramzytowego i całych gotowych ścian. Decydując się na wzniesienie domu lub innego obiektu budowlanego należy brać pod uwagę szereg zasadniczych czynników mających wpływ na wymaganą dobrą jakość całego budynku, który powinien spełniać kilka podstawowych kryteriów. Wśród nich należy wymienić:
- bezpieczeństwo konstrukcji,
- bezpieczeństwo użytkowania,
- higiena, zdrowie i środowisko,
- bezpieczeństwo pod względem pożarowym,
- ochrona przed hałasem,
- oszczędność energii i odpowiednia izolacyjność cieplna przegród.
Korzystne właściwości mechaniczne i fizyczne lekkich betonów keramzytowych, a także stosowane w systemie budowy z prefabrykatów rozwiązania konstrukcyjne gwarantują w pełni spełnienie tych wymagań.
Historia keramzytu jest kolejnym przykładem jak przypadek może wpłynąć na nasze życie.
